DUA TË KËPUT VARGONJTË !

Dua vargonjtë që më mbajnë lidhur,
T’i këput përfundimisht e të fluturoj,
Në atë qiell të kaltër, pa ajër të hidhur
Pran teje të vij, e me ty të qëndroj.

Pavarësisht se qielli shpesh ka edhe re,
Aty pranë teje dua të vi përgjithmonë,
Se kjo jetë këtu, po më lodh shumë,
Frymën e ditëve po ma shkurton...

Zinxhirët e vargonjve për ty do i copëtoj,
Do t’i flak tutje, ose diku në muze,
Dhe për të ardhmen do të ëndërroj
Sepse di t’i them jetës, të kërkoj, ku je?

Në çdo çast ku gjendem, e në çdo vend,
Unë vetëm për ty do të frymoj,
Që muza ime, njësh me shpirtin tënd,
Nga kjo botë e trazuar të më largojë...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari.
Tirane  09 /05 /2015