DASHURIA ËSHTË E SHENJTËRUAR

Erdha sonte këtë natë,
Te dritarja të përgjoja,
Doja të shuaja një mall, 
Shpirtin tim ta qetësoja...

Ti kokën mënjanë ktheve,
E bere sikur nuk më pe,
Si ia bëre këtë zemrës sime,
Që natë e ditë për ty nuk fle?

Kur u njohëm ne në jetë ,
Unë për ty isha mrekullia,
Po tani, pse nuk më flet,
Vallë kaq pak ish dashuria?

Ku shkuan ato çaste përvëlimi,
kur ne të dy, bashkë jetuam?
Ku shkuan premtimet e tua,
Që pëshpërisje pa pushuar?...

Ku shkoi ai pasion i zjarrtë,
Që na flakëronte ne të dy?...
Paskan qenë gënjeshtra të rastit,
Kur unë të doja si dy sytë e mi.

Fjala “të dua” është konsumuar,
Ngaqë pa vend, kushdo e thotë.
Po dashuria është e shenjtëruar,
Nuk ka nevojë për fjalë kot...

Kaloj rrugës e një vajzë dëgjoj,
“Të dua zemër, sa sytë e mi !”,
Them me vete ishalla s’është lojë,
Të mos vuaj dhe kjo, si unë tani.

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

 Tirane  29 /05 /2015

NDJENJA E PAFAJ

Befas e shtangur mbeta kur të pashë.
Duke u mbytur nga shirat lumturisë.
Sytë e mi u bënë oqean i zjarrtë,
Për aq kohë sa rrëshqita dashurisë.

Ti mua me faj mos më bëj,
Si duket u vele e më ke harruar
Nga ku pastaj ndjenjën e zhbëj.
Si nuri mjegullës me ke kaluar.

Ti melodinë e heshtur e dëgjove,
Nga uria ime për dashuri
Tek lulja e mollës që vadite.
Me vesën e buzëve nga dhëmbët e mi.

Unë u tradhtova nga mishërimi im,
Se ti s'më çon mua sonte në skaj.
Se s'po shikon mikeshën e vjetër .
Që dridhet nga ndjenja e pafaj.

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

 — 

TI MUA MOS MË BËJ ME FAJ!

Mikun që pata dikur më harroi,
Erdhi pranvera, sythet gjelbëroi.
Malli e kish marrë, papritur u kujtua, 
Se unë jam gjallë e duhem takuar...

Befas e shtangur ngela kur e pashë,
Gjuha m’u lidhe e asnjë fjalë s’i thashë.
Më pas mora vesh se ishte zemëruar,
E me akuzoi se unë e kisha harruar...

Përse qeshe me këto fjalë, o dashuri?
Ai që të do vërtetë, larg teje nuk rri,
Se dashuria mbahet gjallë po e vadite,
Çel lule si saksia dhe jeton ndër vite.

Ja, çfarë pyetje po më bën ti,
Më ke harruar e mend shet tani,
E më vjen duke u hequr si i lënduar,
Fajin tënd ua hedh të tjerëve pa përtuar.

Ti mua me faj, mos më bëj, o i uruar,
Si duket u vele dhe me ke harruar!
Nga ku pastaj u zhduke pa u diktuar,
Si puhizë mjegulle, duke u avulluar.

Ti melodinë e heshtur dikur dëgjove,
Dhe urinë time për dashuri kuptove.
Po lulja e mollës që ti nuhate në rini,
Çeli me vesën e buzëve dhe lotët e mi...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari
Tirane 23/05/2015

FATI IM, PSE ME MORE KAQ INAT?

Largësia prush, kujtim, vuajtje,
Largësia mall që s’shuhet kurrë,
Largësia zemre ma copëton, 
Largësia vullkan i jetës tonë...

Unë me dëshirën më madhore,
Ti me ndenjen e artë dashuri,
Ecim në autostradën qiellore,
Pse nuk takohemi, sa çudi?...

Dua të humbasim në kujtime,
Çastet magjike, te rikujtojmë
Dua të kthehesh në Niagarën time ,
Zemrat tona të qetësojmë.

Të kthehesh në një lule bore,
Që rrënjët thellë t’i kesh te mua,
Të jesh ujëvarë që të më njomësh,
Të jesh prush i zemrës siç të dua.

Te jesh diell që jetën më ndriçon.
Mbase shumë vite kanë kaluar,
Por nga zemra s’të shkul dot,
Larg meje pse ke qëndruar.

Por për natë ty të përqafoj.
Vjen më përkëdhel me dashuri,
Zemrën time ma copëton,
Kur pranë teje nuk vi të rri...

Fati im, pse me more kaq inat,
Atë që dua ta kem gjithmonë larg?
Dua të dëgjoj psherëtimat që thur ti,
Dua të më mbështjellës me zjarrin dashuri.

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

 Tirane  17 /05 /2015

QERSHIA MBI TORTË
( Kushtuar mbesës Livia)

Qershia mbi tortë, me je ti,
Stolisur gjithë nur e bukuri. 
Kur linde ti, më shtove jetë,
S’është gënjeshtër, po e vërtetë.

Një ditë mos të shoh me sy,
Malli për ty më përvëlon sytë,
Të dua aq shumë, sa ti s’e di ,
Se je dashuria mbi gjithë dashuritë.

Pak nga pak po bëhesh zonjushe,
Por nëna ty të thërret lepurushe,
Kur ti lozonjarja ime, më afrohesh,
Shtatë mrekullitë e botës shikohen.

Me mua të gjithë janë në një mendje,
E për këtë asnjë nuk më kritikon,
Se mjalti mjaltit është më i ëmbël,
Këtë teoremë askush s’ma ndryshon.

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

  Tieane 15 /05 2015

TË DUA MOJ MIKE, TË DUA...

Të dua moj mike, të dua,
Nga maja e flokut, në thua.
Jam marrëzisht i dashuruar, 
Me të gjitha nazet e tua...

Më thuaj mike, më thuaj,
Përse je kaq e djallëzuar?
I mjeri unë, më ke tërbuar,
Kur të shoh duke kaluar...

Ah, sikur pak të me doje,
Një rreze dielli të më lëshoje,
Jetën do ma zbukuroje,
Njëmijë vjet do ma zgjatoje.

Mike, më dëgjo, një herë,
Më thuaj se po vdes i mjerë,
O më mbaj, o më bëj lanet,
Se si qiriu po më tret...

Mike, të lutem më prano,
Largësinë ti ma shkurto,
Më jep krahë në dashuri,
Të fluturojmë në qiell të dy!...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari
Tirane   14 /05 /2015

PSE SOT DETI ËSHTË I TRAZUAR

Pse sot deti është i trazuar,
Vallë çfarë lajmi do të më tregojë?
Edhe qielli i mbushur me re, 
Të tre bashkë jemi njësoj...

Pse ashtu me brengën e detit,
vala e dallgës seç me josh,
lehtë këmbët m’i përkëdhel,
Sikur më thotë: të më dashurosh!

O moj valëza lozonjare,
Mos luaj me ndjenjat e mia,
Unë ato çaste i kam jetuar ,
Dhe e di ç’është dashuria.

Ajo vjen njëherë në jetë,
Lum’ ai-ajo që e ka shijuar,
Se dy njerëz ngrenë folenë,
E mbushin me cicërimën e gëzuar.

Ka edhe raste dështimi,
që në këtë kohë janë shtuar,
Bredhin në dyert e gjykatave,
Se veç interesi i ka bashkuar

Fjala bashkëshortë, ka kuptim,
kur njeri-tjetrin e respektojmë,
Jo të futin shkopinj nën rrota,
të ardhmen e familjes të shkatërrojmë.

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari
Tirane 10/05/2015

TË PRES BUZË KALTËRSIVE...

E menduar në dritare qëndroj,
Me bulëzat e shiut luaj me duar,
Padashur seç me kujtuan, 
Lotët e mi, si kristale të praruar....

Lotët vërtetë janë të kripur,
Se me ta dhimbjen pikoj,
Por dhe kur qaj nga gëzimi,
Pse ata të jenë njësoj?...

E menduar rri pranë dritares,
E me pikat e shiut luaj, si fëmi,
Më bëhen si stërkalat e detit,
Kur lojërat hokatare bënim të dy.

Të pres si gjithmonë buzë kaltërsive,
Te luajmë si dy fëmijë të pafajshëm,
Te kujtojmë sërish ato çaste, lumturie,
Ato vera që kaluam bashkë, të pandashëm.

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

 Tirane  11/05 //2015

DUA TË KËPUT VARGONJTË !

Dua vargonjtë që më mbajnë lidhur,
T’i këput përfundimisht e të fluturoj,
Në atë qiell të kaltër, pa ajër të hidhur
Pran teje të vij, e me ty të qëndroj.

Pavarësisht se qielli shpesh ka edhe re,
Aty pranë teje dua të vi përgjithmonë,
Se kjo jetë këtu, po më lodh shumë,
Frymën e ditëve po ma shkurton...

Zinxhirët e vargonjve për ty do i copëtoj,
Do t’i flak tutje, ose diku në muze,
Dhe për të ardhmen do të ëndërroj
Sepse di t’i them jetës, të kërkoj, ku je?

Në çdo çast ku gjendem, e në çdo vend,
Unë vetëm për ty do të frymoj,
Që muza ime, njësh me shpirtin tënd,
Nga kjo botë e trazuar të më largojë...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari.
Tirane  09 /05 /2015

NDJEJ ZEMREN QE ME RREH VETEM PER TY...

Perëndoj dhe dielli i kësaj dite,
Shëtisja, por s’e dija se ku...
Ashtu e veshur me fustan të kuq, 
Ti më thoshe eja këtu!...

Ecja e ecja e nuk të gjeja dot,
Kudo ku shkoja me ndiqnin sytë e tu,
Ecja në këtë tokë të thatë,
Ti me thoshe prapë, eja këtu!...

E veshur me fustan mëndafshi,
E s’dija as vetë ku shkoja ashtu.
Më pëshpërisje së bashku me erën,
Prapë me thoshe, eja këtu!...

Flladi i ngrohtë i dashurisë tende,
Me djeg e me vret me ngadalësi.
Po të kërkoj me kujtesën e shpresës,
Prit dhe pak, se pranë teje po vi!

Rend e rend, ja dielli perëndoi,
Dhe lodhje nuk po ndjej kurrsesi.
Ndjej shpirtin që po më përvëlohet,
Ndjej zemrën që me rreh vetëm për ty...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari
Tirane   08 /05 /2015

NJË YLL MË BËN SHOQËRI

Vitet ikin e jeta rreth meje zien,
Fytyra të njohura e të panjohura shikoj,
Në sytë e disave dalloj lodhje mërzie, 
E unë me sy keqardhës i shoqëroj...

Unë jetoj duke pasur njerëz të mirë afër,
Në horizont një dritë shpëtimi shikoj,
Dhe dëgjoj tingujt e një melodie të largët,
Në këtë atmosferë gazmore dua të qëndroj.

Dua të humbas mes njerëzve të gëzuar,
Mërzinë time ta flak larg përgjithmonë,
Më thonë: Jetoje jetën sa nuk të ka shkuar,
Ajo është e çmuar, këtë mos e harro!...

Çapitem ngadalë, e vetme në këtë natë,
E sytë nga qielli drejtoj me kërshëri...
Një yll më bën shoqëri atje lartë,
Qetësinë më fal e rrugën më drejton Ai...

Ti, o yll busull, që më shoqëron kudo,
Në këtë natë, përse larg po më rri?
Zbrit pranë meje e fort më përqafo,
Të shuaj mallin e të fitoj më shumë qetësi...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari
Tirane  05/05/2015

 —

DHE MELODIA E ZEMRES SIME MBAROJ.

Nuk m’i kthen kush netët e bukura me hënë,
Dhe sytë e tu s’do t’i shoh më kurrë;
Prandaj vargjet për ty nga zemra më kanë rënë, 
Dhe sa të jem gjallë, më burojnë si gurrë.

Më shkuan pranverat bashkë me ty,
E s’mund t’i kthej mbrapsht vitet e arta,
Më pushtuan rrebeshet me lot në sy
E në shpirtin tim fryjnë shtrëngatat.

Ti ke kohë jeton në një botë pa diell,
Dhe dashurinë për mua kurrë s’e harron,
Në ëndrra vjen me ledhaton, nga yjet,
Më thua në vesh se shumë më dashuron...

Mbase dhe ty shtrëngatat të kanë pushtuar,
Pranverat e mia kurrë s’ke për ti harruar,
Me sytë ngjyre kafe dhe flokë të praruar,
Më je ngulitur në mendje fort i dashuruar.

Kur ti u largove së pari nga kjo botë ,
Qielli u nxi befas dhe lotë lëshoj,
Ditët pa diell zemrën time pushtuan
Dhe melodia e zemrës sime mbaroj.

Simfonia jote përse më s’është dëgjuar?
Vitet ikën me radhë, njëri-tjetrin pasuan,
Por unë ty nga mendja s’të kam larguar,
Se përjetësisht në mendjen time je ngujuar...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari.
Tirane  03 /05 /2015

 —

MBIJETOJ NË KËTË BOTË TË ASHPËR...

Mos m’i zgjo ëndrrat e mia,
Këndova ashpër kur të humba ty.
Unë e ti do të bënim shumë çudira,

Dhe do ta shijonim botën me mirësi.

Ja tani nata e vrenjtur po bie,
Mallin tim nuk mund ta fsheh,
Ne deshëm atë moshë rinie,
Ta jetonin të gjithën me gaz -hare.

Ndofta më shumë desha unë vet,
Të gjithë t’i shikoja të pandarë,
Toka e qielli të puthnin retë,
E rrugët mbushur me udhëtarë.

Shumë herë kam menduar,
Përse është e trazuar kjo botë?!
Prapëseprapë unë jam e gëzuar,
Në këtë botë të ashpër, po mbijetoj.

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari
Tirane  01 /05 /2015