O HËNË NDRIÇUESE, ME MUA JEPI FUND LOJËS

Buza jote si qershi e pjekur po më përvëlon,
Epshin po më zgjon ndonëse nuk jam i ri
Dhe shpirtin ma trazuan në këtë moment, 
Të kujtoj vitet e mia të bukura në djalëri.

Ballin ta paska zënë kapelja sipëri koke,
Më sytë si shigjete po më vështron tinëzisht.
Gjithë elegance je ulur qëndron në një qoshe,
Dhe si perëndeshë, po më magjeps shpirtërisht.

Fustani i mëndafshtë hiret nuk t’i ka mbuluar,
Nga supet të ka rrëshqitur e më ndez zjarr në gji.
Pak nga pak po më tret si qiriu në shandan kulluar,
Të lutem më fol një fjalë, me elegancën që ke ti!

Provokuese dhe e brishte je sonte në sytë e mi.
Teksa afrohem ngadalë çuditem dhe syve s’u besoj,
Zemra nga zgavra po me fluturon si me magji,
Më godite si vetëtimë e në krahët e tu dua të mbaroj.

Perëndia të ka skalitur me të bukur se Helena e Trojës.
Nuk e di me cilin yll të të krahasoj, se atyre ua kalon,
Ti o Hënë ndriçuese, të lutem me mua jepi fund lojës,
Më dashuro, se gjaku nëpër damarë po më gufon!...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari