O MË E PAZËVENDËSUESHMJA, NËNË...

Sot e gjashte muaj u largove përjetë,
Por akoma mbi ne rreze lëshon...
Nuk të harrojmë sa te kemi jetë, 
O fanar ndriçues i rrugës sonë.

Për ne ti je gjithmonë e gjallë ,
e këshillat e tua i vëmë në jetë,
Jo vetëm unë, o nënë e dashur,
por të gjithë bashkë pesëmbëdhjetë...

M’u mbushën sytë me lot mallit,
ku një dokumentar ndiqja në Kosovë,
Midis pikturave nga dora e Sulejmanit,
Ti na përshëndesje me dorë!...

U përlota menjëherë, kur të pashë,
edhe qava padashur porsi çilimi,
për dorën e ngrohte ndjeva mall,
për dorën që më përkundi e më dha gji.

Nënë, fjala më e dashur në botë,
O më e pazëvendësueshmja ti,
Vijmë te mbushim vendin me kurorë,
E lotë pa reshtur pikojnë sytë e mi...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

PSE PO QAN SOT KULLA EIFEL

O ky fillim i nëntorit, vdekja ne qiell qarkulloi,
Kobi i zi jo vetëm Francën, po anembanë e mbuloi...
Ç’është kështu s’po kuptojmë, o miqtë i mi të mbarë, 
Jetën zoti na e ka dhenë, e vetëm ai duhet ta marrë...

Ç’ka Kulla Eifel e pse po qan sot, me oi, oi,
Dëgjohen rënkime e britma të pafajshme nga ajri,
Ç’është e gjithë kjo urrejtje që popujt egërsisht i ndan.
Ç’është kjo dorë mizore që e kthen botën në kasaphanë?

Fundi botës po afrohet, ndale dorën gjakësore ti, o Zot,
Gjithë javën ata kishin punuar e fundjavën e shijojnë mort.
Po ajo dora barbare jetën ua preu njerëzve në mes,
Kulla Eifel sot po qan e mbuluar ne zi, me napë të zezë.

Bashkë me të solidarizohet kudo i gjithë rruzullimi .
Pse o njerëz kaq urrejtje, kur emigrantët i strehoi shpëtimi,
A s’jeni ju bij nenash që në përbindësha jeni kthyer,
Pse mbillni vdekjen dhe hidhni në erë veten e vyer?

Mos vallë trurin ua shpëlajnë e u bëjnë kavie varfanjake?
Pse e përsëritët njëmbëdhjetë shtatori, e kullave binjake?
E ulërimat e nënave franceze i dëgjoi gjithë bota mbarë,
Ne një zot të përbashkët kemi, si katolik dhe myslimanë...

Nën një diell të gjithë ngrohemi, një hënë na bën dritë.
Stop dhunës e vdekjes të marshojmë të gjithë drejt mirësisë!
Ndalni luftën, o njerëz, se shkatërrimi botën do na mbulojë,
Dashuroni jetën e te ardhmen që kjo botë të lulëzojë !...
***********************************************************

POEZI LULJETA GJOSHA PASHOLLARI.

ÇOHUNI LËSHONI REZE SI GJITHMONË!
DEDIKUAR -VETON & VALON ESATI

Përse dielli nuk po ndriçon,
retë përplasen me njëra-tjetrën, 
loti nga syri po pikon...
Pse duhej kjo tragjedi e tepërt?

U rreshtuan dy trima të rinj,
i kthyen krahët shtëpisë e shoqërisë,
dhe e lanë nënën me duar në gji...

Ku është parë e dëgjuar,
Dy male të zemëruar?
Pse kokën s’e mbajnë lart?
pse e mbyllën atë prag?...

Çohuni o ju trima të rinj,
çohuni jepini nënës një përqafim,
i thoni se po bëni shaka
Apo fati i zi mbi krye u ra?...

Çou Veton se te afruan të dyzetat,
ju pret në derë nënë shkreta,
Sytë e saj burim lëshojnë,
Britmat e saj jehona ushtojnë...

Si e bëtë zemrën gur,
Çohu ti Veton, or burrë,
Merre përdore Valonin e ri,
Hajdeni të dy në shtëpi!...

Hajdeni Valon e Veton,
Lëshoni reze si gjithmonë,
Thoni mamit se bëtë shaka,
Mos ia lini shtëpinë pa tra!...

POEZI LULJETA GJOSHA PASHOLLARI

NDONËSE KY DIELL SOT KAQ ÇILTËR NDRIÇON...

Pranverë dita sot, pranverë ky fillim nëntori,
malet sikur qeshin e dimrin kundërshtojnë.
Kemi nevojë për pranverë në çdo skaj territori,
shumë njerëz njëri-tjetrin me kokë salutojnë...

Dikush nxiton për në punë, të tjerë në detyra rutine,
syri im i mprehte vrojton gjithë lëvizjet me vërejtje,
fiksoj pak fytyra të qeshura, e më tepër trishtime,
disa kalojnë rrugës të menduar, disa flasin me vete...

Rropatemi në jetë të rëndë, ndonëse jemi populli më i zgjuar,
përse më shumë në sytë e njerëzve të endet trishtimi?...
Udhëtoj drejt Shkodrës, për drejtësi rrugëve kam nxituar,
por ç'e do s’po e gjej sot e katërmbëdhjetë vite shpenzimi.

Drejtësia në duar të shumë njerëzve të korruptuar ka rënë.
Ndonëse ky diell sot kaq çiltër mbi tokën tonë po ndriçon,
Nuk i ngroh dot shpirtrat e popullit të vuajtur e të pangrënë,
Sepse s’na lënë të gëzojmë jetën, kusarët e lumturisë sonë...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

PSE MALET ULËN KOKËN

Dedikuar Veton e Valon Esati

Pse malet kokën ulën,e rrufeja gjëmoj shumë,
Pse rrëket gurgullojnë edhe nuk kanë gjumë,
Pse fati goditi keq e shkretojë një shtëpi,
Dua nga ju një përgjigje ,nga ju o miqtë e mi...

O c'më dëgjuan veshët sa hapa sytë,
Një djalë i ri ndroi jete,e haber nuk coi,
Nënë zezën e përvëloi,shkatroi e sytë ja qoroj,
Zemrës së plagosur koren ja zbuloj...

O zot ,o zot ku je fëshehur ti,
A më dëgjonë e lotët mi thaje tani,
Sa hapa sytë në mengjez,c'më dgjuan këto vesh,
Pse moj vdekje u tregove kaq e pa besë ...

Pse Gjevrie s'më njoftove, për këtë mynxyrë që të ra
Edi që mëndja të është prishur, e të shkonë vërdall
Si zogë shtegëtar do fluturoja, e pranë do t'të qëndroja,
E si një bilbilë do të lgjëroja e me ty do vajtoja...

Moj rrufe që qiellin ndanë, goditja jote përvëlon gjithëcka,
Pse godite dy herë atje e triminë e dytë shtrive për dhe,
Pse s'mendove pak ,e shkretove atë pragë,
E nënë zezën e le në mes te shtëpisë me duar në gji , e sytë lartë...

Pse se godite dhe atë, e te hapje një gropë,
Me dy engjëjt e sajë e ti bëshë tok ,
Pse e le të provojë këtë dhimbje që se mbanë asnji,
Pse plagën ja thellove, që Valoni la aty...

Pse Valon se ndale dorën ,e vëllan pranë kërkove?
Po për mama zezën si nuk mendove, pse atë e harove ?
Pse o birë ajo se ka ditur që ju të dy engjëj ishit,
Këtë helmë kaq të rëndë njeri se mbanë dotë,
E mjera mikja ime do kalojë jetën ,që i ka mbetur me lotë....

Pse-n asnjë se ka zgjidhur por kështu është shkruar fati,
Mike dashur e di që zemra gjakë të pikon ,te koka e djalit,
Lutesh e kërkon kush ta solli këtë fatë të zi,
Ditën që ke lindur zoti e shkroi per ty.

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

FLUTUR E ZEMËRËS SIME

Flutura e bukur lozonjare
Shpesh më vjen në dritare,
Me mua yjet numëron, 
pëshpërit se ai më dashuron.

Zgjata dorën e ajo qëndroi,
dorën time e zbukuroi,
E më dha një porosi,
zemrën mos ia fal asnji.

Flutur, o perëndeshë me fletë,
Me ato dy krahët e tu të lehtë,
Erdhe vet, apo dikush të dërgoi,
Bota e përtejme ç’porosi dhuroi.

Flutur, dua të kuvendoj me ty,
Të kujtojmë netët kur ishim të dy,
Ta flakim tutje nostalgjinë,
Ta shtojmë më tepër dashurinë.

Flutur, eh moj flutura ime,
A do vijnë netët me përvëlime?
Flutur, o moj krahëshkruar,
Vetëm me ty, jam e dashuruar.

Kalojmë male, fusha e dete,
Eh, ç’më ke bërë për vete,
shëtis kodra, shëtis shtigje
Ty s’të largoj dot nga jeta ime,

Herë më ngjan si një zanë,
Që për vete përrallat i mban,
Herë më ngjan si një pëllumb
Që dashurinë ma shton më shumë.

Më thuaj, mall për kë ai ka ?
Për botën që këtu, e la?...
Po ashtu ishte shkruar fati,
S’ishte nga e keqja, as nga inati.

Flutura e zemrës sime gjithmonë,
Ti në çdo mendim më shoqëron,
Vargut tim, ti i jep frymëzim,
Nga mbrëmja deri në agim...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

E DUA VARGUN ...

E dua vargun të shkrepë si vetëtima,
Të djegë çdo krisje deri në rrënjë,
E dua vargun të rritet si fëmija, 
Këmbadoras të ngjitet, çudira të bëjë...

E dua vargun, ashtu siç është jeta,
Se me të unë shpreh shpirtin tim,
E dua vargun ku të lulëzojë e vërteta,
Se për mua është bërë si ushqim.

E dua vargun, se plagët m’i mjekon,
E ma përshkruan siç e dua dashurinë,
E dua vargun se shpirtin ma qetëson,
E ty pranë meje të mban në kujtim.

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

DO TË MË GJESH NË TË NJËJTIN VEND...

Do më gjesh gjithmonë te vendi ku u ndamë,
Do më gjesh të zhytur thellë në mendime...
E fundosur në iluzione dhe fjalët qe s’i thamë 
Të pres buze detit si pulëbardhë e plagosur në agime.

Hija jote kurdoherë do të më ndjek nga pas
Do të luaj me mua si një delfin nëpër valë,
Do të pres me sy të përmalluar e buzagaz,
Me një cigare duke e pirë ngadalë...

Unë do te pres, në çdo kohë do të pres,
Shpirti im kurrë nuk do të jetë i qetë,
Se zemër- jeta jonë ka mbetur në mes...
S'është lojë, por pritje e pa reshtur në jetë.

Derisa të digjemi në zjarrin që ndezëm të dy,
Do të më gjesh prapë në të njëjtin vend,
Do me përqafosh e puthësh në buzë e sy,
Ti nuk je, por unë do të jem gjithmonë aty...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

 —

GANI GJOSHA YLL I PASHUAR

Jam bija krenare e Ganiut,
Ku vuri këmbë dheu ndriu.
Gani Gjosha, ylli i pashuar ,
Gjaku i tij ndrit i praruar .

Në mes të minierës mbeti vrarë,
Mbeti për minierën si Fanar ,
minatorëve u tregonte udhën,
të donin minierën dhe punën.

Babai im, më i miri shokëve ishe ti ,
në galeri dhe jetën shumë i ri.
Vërtetë ca u bënë aty heronj ,
Po shumë të tjerë s’i zënë me gojë.

Baba i dashur shumë vite kanë shkuar ,
Po ne nëntë fëmijët s’të kemi harruar.
Jemi rritur e çerdhe kemi ndërtuar.
Se gjaku yt kristal në deje na ka buruar.

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

JAM BIJË E KËSAJ TOKE.

Jam një bijë nga Kanina,
aty ku kanë rënë trima,
tre kryeministra kanë varre, 
përballe Vlorës, janë thesare.

Jam një bijë kaninjote
Ballkon i Vlorës ndër mote,
Aty ku mori nuse Skënderbeu,
Famën e tij nderon gjithë dheu.

Jam një bije kaninijote,
Nga e bukura ndër mote,
Me kalanë shekullore
Karshi detit përkrenore.

Jam nga gjaku i shqiptarit,
Që Sulltanit i vuri zjarrin
Jam stërmbesë e Ismailit,
Që flamurin lartë e ngriti.

Jam vlonjate me besë burri,
Aty ku u valëvit flamuri,
Nga ai vend i praruar,
Me dy dete duar bashkuar.

Jam e do jem bijë kaninjote
Bijë shqiptare e kësaj toke,
Që më dha gjakun si flori
Brez pas brezi ky gjak do ndri...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

Të lutem mos luaj, mbaj premtimet!...

Jemi larg, i dashur, jemi larg,
Mbase dhe me ke tradhtuar...
E vërtetoj me heshtjen e gjatë, 
E unë kujtimet si relikte të çmuar i ruaj.

Eva, me një mollë Adamin gënjeu,
Po ishim kohë të tjera atëherë,
Interesi në kohet moderne shpërtheu,
Me vjen keq, qe zemrën më theve...

E tani pres, si do më justifikohesh,
Kjo pritje e gjatë mua më trishtojë,
E kuptoj që s’më ke dashur shume,
Ndryshe nuk do bëjë ketë lojë.

E trishtuar pres çdo momentë,
Në dritaren e dhomës time,
Pritja për mua u bë gangrenë,
Të lutem mos luaj, mbaj premtimet!...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

DITARIN E JETËS SHFLETOVA NGADALË,

Ditarin e jetës shfletova ngadalë,
Padashje shfletova letrat e dashurisë ,
në kohen tonë pa internet vrapoja të dalë, 
kur postieri trokiste te dera e shtëpisë....

Letra me shkruaje e me premtoje shumë ,
E ëndrra ne thurnim për jetën e re.
Ti në Veri me shërbim ishe larg nga unë,
E unë në Jug letrat prisja me gaz e hare.

Po tani, vallë pse më paske harruar,
letër e asnjë haber s’më ke dërguar?
Dua të di, çfarë të ka zemëruar,
Mos je më mirë larg nesh, ku ke qëndruar?

Ditarin shfletoj e humbas në kujtime ,
Aty lexoj shumë e shumë fjalë e premtime,
Ti më premtoje se s,do ndaheshim kurrë,
Po nuk e mbajte fjalën, ndonëse je burrë.

Tani në ditar tre rreshta janë shtuar,
Nga dora jote një mall i përvëluar,
më thua mbushe ditarin edhe tani,
Ke nipër e mbesën, gjithë botën ke ti...

Unë për ty do të jem si diell mes resh,
Kur të më thërrasësh, pranë do më kesh,
Nga unë mësove, se ç’është e vërteta,
Prandaj i urreje gënjeshtrat që ka jeta.

Unë s’të gënjeva, po ashtu e deshi fati,
As unë s’jam rehat këtu te ky shtrati,
Ndonëse plagët akoma s’më janë shëruar,
Nga malli po digjem, për ty përvëluar...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

ZEMRAT TONA DO TË TAKOHEN PËRSËRI...

Ndenja ime për ty, po aq e zjarrtë ,
Si argjend me vezullon këtë natë...
Nga kujtesa ime nuk fshihet kurrë, 
Në çdo hap të jetës më shoqëron si dikur.

Jo, nuk mund të mbetesh i harruar,
Sytë i mbylle, po ti më shfaqesh praruar,
Zemra ime më shtrëngon, e më lëngon,
Kjo ndjenjë thellë shpirtin ma mundon.

Do të doja të harroja, por s’harroj dot,
Kujtimet e tua më ndjekin sot e mot.
Ndonjëherë çuditem me veten, ti a e di,
Sa e zjarrtë ka qenë dashuria ime për ty?

Nuk e kam ditur, kur ti ishe gjallë,
Se për ty do më digjte përjetë ky zjarr,
Mbase më shumë u kushtohesha të vegjëlve tanë,
Ndaj më fal, në të kam lënduar, të lutem më fal...

Më fal i dashur, se kur ti pranë më doje,
Në momente kritike në krah më shtrëngoje,
Mbase zemra të la, kur unë në komë isha,
Ndjehem me faj, që pranë teje nuk isha.

Vitet kalojnë e ti mbetesh ende i gjallë,
Malli më shtohet e me djeg si vullkan,
Mundohem të ngushëllohem me nipat tanë,
Më vjen keq, që s’i përqafove këta margaritarë.

Do të doja që ty të të kisha tani pranë,
Të më pëshpëritje në vesh fjalët plot zjarr,
Ai zjarr që do mbetet ndezur në përjetësi,
Se zemrat tona do të takohen përsëri...

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

 —